Jestem żoną Andrzeja Grabowskiego, autora Kart Grabowskiego. Ukończyłam Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Z wykształcenia jestem pedagogiem i logopedą, obecnie na emeryturze. Moim ulubionym zajęciem jest rozwiązywanie krzyżówek i wszelkiego rodzaju zagadek umysłowych. Lubię też eksperymentować w kuchni.

Bożena Grabowska

Nasza Justynka, wraz z koleżanką, niemal każdego dnia, gdy tylko pozwalała na to pogoda, wyruszała na podbój tego miejsca. Mogliśmy ją obserwować z okien naszego mieszkania.

Pewnego dnia, który zapamiętałam szczególnie, podczas jednego z tych spokojnych poranków podeszłam do okna i moim oczom ukazał się niecodzienny widok. Na placu zabaw nie było zwykłej swawoli i gonitw za piłką, uformowała się za to zorganizowana kolejka dzieci. Zaintrygowana, wyjrzałam przez okno i wszystko stało się jasne. Był to łańcuszek chętnych do oddania rzutu piłką do tekturowego kartonu, który przyniósł mój mąż. Chciał, żeby córka i jej koleżanka porzucały sobie piłką. Justynka bardzo lubiła zabawy, które organizował tata.

Mój mąż, widząc rosnące zainteresowanie, zaprosił wszystkich chętnych do wspólnej zabawy. Kolejka szybko się wydłużyła, a dzieci po każdym wykonanym rzucie z radością dołączały na jej koniec, aby móc spróbować swoich sił jeszcze raz. Co zaskakujące, nawet huśtawki na chwilę opustoszały, ustępując miejsca tej prostej, ale jakże absorbującej zabawie.

Dorośli z zaciekawieniem obserwowali inicjatywę męża. Byli pełni podziwu dla jego pomysłu. Codzienny widok kolejek z tego okresu był im dobrze znany, ale ten ogonek był inny niż tamte. Okazało się, że potrzeba tak niewiele, by było ciekawie i radośnie. Ta prosta zabawa była czymś więcej niż tylko okazją do ruchu – była dowodem na to, że kreatywność i chęć dzielenia się szczęściem mogą przemienić zwykły dzień w fajną przygodę. Tym pomysłowym tatą był Andrzej Grabowski, mój mąż. Przyszły wynalazca Kart Grabowskiego. Od zawsze miał masę pomysłów. W serii moich artykułów na blogu przybliżę Jego nietuzinkową postać.

A za czym ta kolejka?

Andrzej był nie tylko mężem, ojcem i dziadkiem, był też serdecznym przyjacielem dla dzieci z naszego sąsiedztwa. Jego codzienne gesty i sposób bycia sprawiały, że każdy, kto go znał, czuł się wyjątkowy i ważny. Andrzej zawsze miał czas, by zatrzymać się, porozmawiać, zainteresować się drugą osobą.

Pamiętam historię, która bardzo mnie wzruszyła. Andrzej wracając do domu, zatrzymał się w progu, cofnął się i stanął nieruchomo. Kiedy pytałam, co się dzieje, z uśmiechem odpowiadał, że Kacperek, nasz młody sąsiad, właśnie schodzi z góry i musi poczekać, aby się z nim przywitać. Było to dla mnie wzruszające, pokazujące, jak bardzo potrafił być uważny i czuły na obecność innych, zwłaszcza dzieci. Dla Andrzeja nie było nic ważniejszego niż chwila spędzona na rozmowie czy choćby wymianie uśmiechów z najmłodszymi.

Andrzej był pedagogiem z powołania i zawsze poświęcał się swojej misji – pokazywał to nie tylko ucząc w szkole, ale także swoim nastawieniem na co dzień.

Leszek, mój wnuk, który miał niecałe trzy lata, gdy Andrzej odszedł, zapamiętał dziadka jako „najlepszego dziadka na świecie”. Choć jego wspomnienia mogą być mgliste, za pośrednictwem opowieści, które mu przekazuję, Leszek może budować głębszą relację z dziadkiem, którego miłość i obecność wciąż są z nami.

To tylko fragmenty wspomnień o Andrzeju, które chciałabym Wam przekazać. W naszej rodzinie pamięć o nim jest ciągle żywa, a opowieści o nim, jego dobroci, empatii i cieple, które rozsiewał wokół siebie, stanowią cenny skarb, który pragniemy pielęgnować i przekazywać dalej.

W kolejnych artykułach na blogu podzielę się historiami o Andrzeju, pokazującymi, jak wielki wpływ miał na nasze życie.

Zapraszam Was do śledzenia naszego bloga i odkrywania kolejnych wspomnień, które, mam nadzieję, będą dla Was źródłem inspiracji i przypomnieniem o wartości rodzinnych więzi oraz o tym, jak ważne jest, by pielęgnować pamięć o bliskich.

Bożena Grabowska

Artykuły autora

A za czym ta kolejka?

Wspomnienia o Andrzeju Grabowskim czas zacząć…

Idź do